کاش به اندازه زنبور عسل نظم و پشتکار و انصاف داشتیم تا شاید نام انسان برازنده ما می شد . اما ما بجای درس گرفتن از این مخلوق پاک و مورد احترام پروردگار با حیله و ترفند دسترنجش را به گونه ای از او میدزدیم و آنچه خود رغبتی به خوردنش نداریم ( شکر ) را بجای غذایش به او میدهیم وگاه فریبش میدهیم تا آنچه ما به او داده ایم را برایمان بسته بندی کند تا بنام دسترنج او به آدمهای بی انصاف و طمعکار دیگر قالب کنیم . کاش با او دوست بودیم نه مالک زندگی و عسلش .